uspokoić. - Nie ze wszystkimi. Jeśli sądzić po tych kwiatach, którymi obsypuje cię Tanner... On udowodnił, że jest coś wart. Dobrze się razem bawicie? - Czy dobrze się bawimy? - Shey prychnęła szyderczo. - To jest straszne. Jak tortura. Do niego nie dociera, że nie jestem nim zainteresowana. Chociaż dzisiaj nie przyszedł, więc może wreszcie poszedł po rozum do głowy. - Naprawdę go nie chcesz? - miękko zapytała Parker. - Jasne, że nie! On jest księciem. Ma na głowie poważniejsze rzeczy niż dręczenie mnie. Parker pokręciła głową. - Tego nie jestem taka pewna, Shey. On potrafi być bardzo Kodeks pracy art. 30 uparty. - W stosunku do ciebie też był bardzo uparty, ale ostatecznie przejrzał na oczy i dał sobie spokój. Prędzej czy później moje przesłanie też do niego dotrze. Zresztą zobacz, dzisiaj nie przyszedł, więc może już po wszystkim. - No, nie do końca było tak, jak mówisz. W stosunku do mnie on wcale nie był taki nieustępliwy. Niby mnie szukał, Wałęsa: Migracja dopiero będzie, jak się otworzą Chiny i Indie. Wtedy odczujemy chorobę ale tak jakoś bez przekonania. Po tym, jak odebrałaś go z lotniska i po naszym pierwszym spotkaniu, ukrywanie się przed nim bynajmniej nie nastręczało mi trudności. - Parker przez chwilę w milczeniu spoglądała na Shey. - Ani trochę. - Bo ja go rozpraszałam - pospiesznie rzekła Shey, zaniepokojona kierunkiem, w jakim niebezpiecznie zmierzała rozmowa. - Masz już jakieś zdanie w sprawie tego nowego ekspresu do cappuccino? - zmieniła temat w nadziei, że Parker nie będzie ciągnąć wcześniejszego wątku. - Hm... - Parker popatrzyła na bukiet przysłany wcześniej przez Tannera. - Może on nie był taki uparty, bo nie był przekonany, że nasz związek to dobry pomysł. Teraz jest inaczej. On naprawdę uparcie dąży do celu. - To tylko chwilowe zaćmienie. Temat zastępczy, bo ty dałaś mu kosza. - Shey, wiele o tobie da się powiedzieć, ale na pewno nie to, że mogłabyś być zastępczym tematem. Jesteś wyjątkowa. Niesamowita. Tanner będzie szczęściarzem, jeśli jego zabiegi przyniosą skutek. Shey wsunęła ręce w kieszenie. Nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć. Komplementy zawsze ją peszyły. Wolała pominąć je milczeniem. - Myślę, że już mu się znudziło. Dzisiaj nie przyszedł. Przypuszczam, że jest w drodze do domu. - Nie wydaje mi się - zaprotestowała Parker. - A mnie tak. Bo to... - Shey urwała nagle, bo drzwi kawiarni otworzyły się i do środka wszedł Tanner, a towarzyszył mu mężczyzna trzymający w ręku skrzypce. To był prawdziwy muzyk. Trzymał instrument tak, jakby zaraz zamierzał grać. - Tanner - ostrzegawczym tonem odezwała się Shey. Każdy by się przestraszył, ale nie on. Uśmiechnął się szelmowsko, wcale nie jak książę. Najwidoczniej